Osmanlı Devleti’nin dış politikası gaza ve cihad üzerinden şekillenmiş, tek taraflı uyulanan ahidname ve emannameler geçerli olmuştu. Avrupalı ülkeler Osmanlı Devleti’nde elçilik açıyor, ancak Osmanlı Devleti başka ülkelerde elçilik açmıyordu. İstanbul’un fethinden sonra Galata’da yaşayan Cenevizlilere emanname verilmiş, ardından 1454’te Venediklilerin İstanbul’da bir dâimî elçilik açmasına izin verilmiş, onları 1475’te Lehliler, 1497’de Ruslar takip etmiştir. Sultan III. Selim 1789’da tahta çıkınca Nizâm-ı Cedîd adını verdiği bir reform süreci başlattı. Artık sürekli diplomasi devrine geçiliyordu. Bu çerçevede ilk dâimî büyükelçilik 1793’te Londra’da açıldı. Onu 1797’de Viyana, Paris ve Berlin’deki elçilikler takip etti. Bu elçiliklerle ilgili önemli malumat içeren hariciye belgelerini birlikte inceleyim.
Devamı Derin Tarih Mart Sayısında…
