Türk sinemasının önemli problemlerinden biri de İslâm’a ve din adamlarına olumsuz bakıştır. İmamlar, din görevlileri veya dindar kimseler en itici tipler olarak kurgulanır. Din ise hurafeler, akla mantığa sığmayan acayiplikler, garabet, zalimlik ve sapkınlık alanıdır. Bu tasavvurun temelinde sinemanın Batı’da doğmuş bir sanat dalı olmasının etkisi büyüktür. Ayrıca Cumhuriyet’in ilk yıllarında rejimin sinema sektörünü bir propaganda aracı olarak kullanması Türk sinemasını ideolojik anlamda bir “taraf” haline getirmiştir. Dinî meselelerin veya dindarların hikâyelerinin ön yargısız bir telakki ile işlenmesi ve izlenmesi ise zaman alacaktır.
Devamı Derin Tarih Eylül Sayısında…
